اشعار

چو نـوری هستی و دیدن نداری            بـنـایـی جـز درخـشـیـدن نـداری

مـرامی در نـبـخـشـیـدن؛ نداری            تو در فـقـهـت نـدانـسـتـن نداری

لـبـاس عـلـم خـود را بر تـنم کن

دوبـاره بـا کـلامـت روشـنـم کن

تـو آقــایـی کـه دسـت رد نـدارد            گـدا پـیـشـت نـمی‌خـواهـد نـدارد

کـبـوتــر، دور تـو گـنـبـد نـدارد            بـقـیـعـت زائــری دارد؟ نــدارد!

فــدای داغ و درد بـی‌شــمــارت

نـشـانی از حـسـن دارد مـزارت

سـبـیـل الـلـهـی و نــور هُــدایـی            امـیـر مـروه و سـعی و صفـایی

دلـیـل گـریـه‌هـای روضـه‌هـایـی            شـهـیــد زنــدۀ کــرب وبــلایــی

اگر از کودکی در شور و شینی

تو گـریـان با عـلـی بن الحسینی

تو را در روضـۀ افـلاک بـردند            ضریحت را به جائی پاک بردند

تـنـت را با دلی غـمـنـاک بـردند            ولی با سه کـفـن در خاک بردند

کنارت روضه بود و سینه‌زن بود

حسین اما سه روزی بی‌کفن بود

سـیـاهـی عــزا را مـی‌شـنــاسـی            بـلای کــربــلا را مـی‌شـنــاسـی

زبـان نـیــزه‌هـا را مـی‌شـنـاسـی            تـو سـرهـای جـدا را می‌شناسی

بـه قـلـب پـاره پـاره تـیـر دیـدی

زنان را در غل و زنجـیر دیدی

اگرچه دیدی از دشمن جـسارت            اگـرچـه رفـتـه‌ای بـیـن عـمارت

خجـالـت می‌کشی از بعد غارت            رقــیـه بـا تـو بـوده در اســارت

تو هم دور و برش آتـش گرفتی

بـرای غــربـتـش آتـش گـرفـتـی

اگرچه خوانده‌اند از فضل تو بسیار ذاکرها            نمی‌گنجد ولی وصف تو در اشعار شاعرها

جهان قبل از تو خالی بود از زیبایی نامت            همیشه زیر دِین لطف تو هستند «باقر»ها

به‌شوق دیدن تو عمر طولانی طلب کردند            تو بودی باعـث زیـبایی دنـیای جـابرها

کسی از محضر تو دست خالی برنمی‌گردد            که‌ سرسبزی‌ست هر‌آئینه اینجا سهم بایرها

مسیر تو به‌ هر راهی‌ که می‌افتاد، می‌دیدند            به لبخند و سلام و عشق مهمان‌اند عابرها

همیشه بی‌نیاز از هر کلام دیگری هستند            که خود علامۀ دهرند در درس‌ تو حاضرها

احادیث‌ تو چون «آب‌ حیات دین اسلام»است            چه‌توصیفی ازاین بهتر برای «قال‌َ باقر»ها

بیان‌ کردند تعریف‌ تورا هم‌ دوست، هم‌ دشمن            شهادت داده‌اند از خوبی دین تو کافرها

هزاروچارصد سال‌است عالم قدردان توست            ندانستند قَـدرت را ولی با تو معاصرها

به جای گنبد و صحن و ضریحی در بقیع تو            به غیر از خاک غربت را نمی‌بینند زائرها

خوشا حال کبوترها که دائم زائرت هستند            که ‌دنیا غبطه‌ها خورده به ‌اینگونه مجاورها

ولی روزی یکی از نسل تو؛ مثل‌تو می‌آید            علی‌رغم  تمام حـقّه‌ها و سحـر ساحرها

هجـوم مـوج بلا را به چشم خود دیدم            غـروب کـربـبلا را به چشم خود دیدم

به سر زنان پی عمه به روی تل رفتم            ذبـیح دشت مـنـا را به چشم خود دیدم

میان آن همه نـیـزه‌بـه‌دست در گـودال            سنان بی‌سر وپـا را به چشم خود دیدم

به زور نیزه؛ زره را ز تن در آوردند            مرمـلٌ بـدمـاء را به چـشـم خـود دیدم

ز قـتـلگاه همه دست پُر که می‌رفـتـند            به دوش خولی، عبا را به چشم خود دیدم

زمـان حـمـلـۀ آن ده سـوار تـازه نفس            غبار روی هـوا را به چـشم خود دیدم

میان پـنـجـۀ هـر نعـل تـازه و میخـش            لباس خـون خـدا را به چشم خود دیدم

سلام بر بـدن بی‌سـری که عـریان شد            تن به خاک رها را به چشم خود دیدم

میان طایـفـه‌هـا رأس‌‌ها که قـسمت شد            سر هـمۀ شهـدا را به چـشم خود دیـدم

عمو که خورد زمین، روی حرمله وا شد            تـمام واقـعـه‌هـا را به چـشم خـود دیدم

فرار دخـتـری آتش گرفـته در صحرا            میان هـلهـلـه‌هـا را به چـشم خود دیدم

میان مجلس نامحـرمـان و بزم شراب            ورود آل عـبـا را به چـشـم خـود دیدم

ته پـیـالـۀ خود را کـنار سر می‌‌‌ریخت            قمار و تشت طلا را به چشم خود دیدم

ضریح صورت جدم دوباره ریخت به هم            شتاب چوب جفا را به چشم خود دیدم

عزیز کردۀ زهـرا، کنـیز مردم نیست            اشـارۀ دو سه تا را به چـشم خود دیدم

سوغات ما از کربلا درد و محن بود            پـژمـردگـی لالـه‌هـای در چـمـن بود

من غـصـّه‌دار غـصـّه‌های بی‌قـریـنم            مـن کــربــلا را یــادگــار آخــریـنـم

من یادگار روزهای خـاک و خـونـم            من یـادگـار چـهـره‌هـای لالـه‌ گــونـم

من تشنگی را در حرم احساس کردم            یـاد دو دسـت خـونـی عـبـّاس کـردم

من کـودکی بودم که آهم را شنـیـدند            دیـدم سـر جـدّ غــریـبـم را بــریـدنـد

من دیـده‌ام در وقـت تـشـیـیع جـنـازه            اسبان دشمن را که خورده نعل تازه

من با خبر هستم ز باغی بی‌شکـوفه            خـورشید را بر نیـزه دیـدم بین کوفه

گرچه کنون مسمـوم از زهر هشامم            من کـشتـۀ ویـرانه‌ای در شهر شامـم

دیدم که پرپـر می‌زند هـم‌سـنگـر من            در خـاطـرم شد زنـده داغ مـادر من

من روضه‌خوانی در منا برپا نمودم            خود روضه‌خوان قتل آن مظلوم بودم

مـن سـوخـتـم از داغ بـانـوی مـدیـنه            سنگ مدیـنه می‌زدم هر دم به سـینه

يارب هشام آرامش من را به هم زد            او ظـلـم را در دفـتر ظلـمت رقم زد

زهـر عدو خون کرده قلب آتشین را            گـریان نموده چشم زین العـابدین را

آن‌که با جهل زمین، پنجه درافکند تویی            بذر صد مزرعه در خاک پراکند تویی

باغبانی که علی‌رغـم سـتـم‌های خـزان            سخت آموخت به هر باغچه لبخند تویی

رشتۀ مهـر که دل‌های حـقـیقـت‌جو را            تا ابـد داده به یکـدیـگـر پـیـونـد تـویی

ای احادیث نگاه تو پُر از عشق، هنوز            راوی آنچه در این غـم بنـویـسند تویی

هر کجا نـامی از آن قـافـله آید به میان            زخـمی دشت بلا! بارشِ یک‌بـند تویی

نیست تأثـیر تو، از عـالم پنهـان شدنی            که شکـافـنـدۀ شب، نـور خداوند تویی

در بهار زندگی، رنگ خزان را دیده‌ای            هرچه را مقتل روایت کرده آن را دیده‌ای

سوز زهر آتش به جانت زد ولی در کودکی            تشنه‌لب سوزان‌ترین روز جهان را دیده‌ای

روز عـاشـورا میان خـنـده‌های کـوفیان            نالـه پـیـری به بـالـین جـوان را دیده‌ای

در تمام عمر اگر می‌سوختی مثل رباب            روی دوش حرمله تیر و کمان را دیده‌ای

در میان خـیـمه‌ها وقت غـروب آفـتـاب            لحظه لحظه اضطراب عمه‌جان را دیده‌ای

خاک عـالم بر سرم در زیر سم اسب‌ها            جسمِ عـریانِ بزرگِ خـاندان را دیده‌ای

از درون خیمه‌هایی که در آتش سوختند            گـوشـواره بردن غارتگـران را دیده‌ای

وقتی از زخم زبان کوفیان راحت شدی            تازه بعـدش شامـیان بد دهان را دیده‌ای

در کنار عمه‌جان، در مجلس نامحرمان            بر لب قاری، هجوم خیزران را دیده‌ای

داغ‌هایی که شمردم شمه‌ای از داغ توست            هر چه را مقتل روایت کرده آن را دیده‌ای

عشق لبخـند است لبخـندی بدون واهمه            قـطرۀ اشک است آرام و بدون زمـزمه

در تـمـامی جـهـان از ابـتـدا تا خـاتـمـه            عشق تصویری ندارد جز علی و فاطمه

لحظه لحظه دم به دم از یکدگر دل می‌برند           

گر ببینی‌شان نمی‌فهمی کدام عاشق‌ترند

گرچه شیرین است گاهی اعتراف عاشقی            کار هرکس نیست در دنیا طواف عاشقی

دست پروانه‌ست همواره کلاف عاشقی            مدعی دیگـر مزن بیهـوده لاف عاشقی

فاطمه تنها یک عاشق دارد آن هم حیدر است

مرتضی تنها یک عاشق دارد آن هم کوثر است

فـاطـمه دنـبال رفع بی‌قـراریِ علی‌ست            در نگاهش افضل الاعمال، یاریِ علی‌ست

لذتـش در زندگـانی خانه‌داریِ علی‌ست            بهترین لحظه برایش خواستگاریِ علی‌ست

می‌رسد دستت به دامان عـلی با فـاطمه

سخت دلتنگ نجف هستی بگو یا فاطمه

سحـر روی پـلکِ تماشا نشسته            سرِ شب به امـیـد فـردا نشـسته

به امـیـد فـردا که دنـیـا بـبـیـنـد            خدا پای وصل دو دریا نشـسته

حـیـا زیـر چـادرنـمـازِ شرافـت            شده قرص ماهی که بالا نشسته

"ولی" رو به روی بهشت مجسّم            سرِ چـشـمـه‌سـار تـولی نشـسته

سپر می‌فروشد چه باکی ز دشمن            به بازو اگر حرز زهرا نشسته

سرسفرۀ عقد در وصف این دو            هر آئـیـنـه آئـیـنـه از پـا نشسته

پـی دیـده‌بـوسیِ دخـتر، پـیـمـبر            ســر راهِ اُمِّ ابــیــهــا نـشـســتـه

کمی دیر شد بین سجـادۀ اشک            گمانم که زهـرا به نجوا نشسته

و یـا سـائـلـی بر سر راه بـانـو            پی مـسـألـت با تـمـنّـا نـشـسـتـه

در این شادی اما ز دوریِ مادر            غمی در دلِ تنگِ زهرا نشسته

کـلبـۀ عـاطـفـه‌ها داشت مصفا می‌شد            همۀ ارض و سما داشت مُهـیـا می‌شد

حضرتِ خاکیِ محرابِ عباداتِ سحر            راهـیِ سـاحـل آرامـش دریـا مـی‌شـد

تا کـمی تـربت اعـلای نجـف بردارد            پـر جـبریل به زیرِ قـدمـش وا می‌شد

چشم "خورشید" به رخسارۀ "مهتاب" افتاد            کهکشان بُهت‌زده غـرق‌ تماشا می‌شد

گـذرِ نـور اگـر آیـنـه‌کـاری شـده بـود            نیمه‌شب "کوچۀ پیوند" چه زیبا می‌شد

و خدا زیر لب آهسته به خود می‌گوید:            چه کسی غیر علی همدم زهرا می‌شد؟!

زیر آن چادر خود فاطمه تا می‌خندید            یل خـیبرشکـن آنقـَدر دلـش وا می‌شد

رمز سرزندگی‌ام یا علی و یا زهراست            وسط این دودمه نبض من احیا می‌شد

در حـقـیـقت سند عـقدِ عـلی و زهـرا            سندِ نوکـری ماست، که امضا می‌شد

گُلشهـرِ مدینه  نـورباران شده است            از وصلتِ هور و ماه، تابان شده است

در جشنِ پُراز صفای زهرا و علی            خندیده خدا، شَعَف نمایان شده است

************

از ماه و ستاره، نور جاری شده‌ بود            با مِهـر، جـوابِ مـاه، آری شده‌ بود

از بــرکـتِ ازدواجِ زهــرا و عـلـی            با لُطفِ خدا، زمان بهاری شده‌ بود

************

شـد مـاه، عـروسِ مـهــربـانِ دلِ او            او هم چو سـتـاره، نـیـمـۀ کـامـلِ او

با یـاسِ نـبـی چو زندگی کرد عـلی            گُل‌های قـشنگِ نور  شد حاصلِ او

گـفـت پیـغـمـبـر خـدا: زهـرا!            بوسه زن بر سر عـلی و ببین

که هـزاران ملک به یاری او            آمدند از بهشت و عرش برین

فاطمه کرد رو به سوی عـلی            گفت: عشقت همه وجود من است

هـمـۀ هـسـتـی‌ام فـدای تو بـاد            که ولای تو تار و پود من است

ولـی‌الله رو به فـاطـمـه گـفت:            عشق تو نیز در سرشت من است

تــو امــیـد مـن آرزوی مــنـی            با تو این زندگی بهشت من است

بـا حـدیـث مــفــاخــره دل مـا            شـد پــر از نــور ایــزد ازلـی

مـتـبـرک به نـام فـاطـمـه شـد            لحـظه لحـظه به یمن نام علی

یـــا رب از آســـتـــانــۀ کــرمِ            خــانــدان رســالــت نـــبـــوی

دست ما را مـکـن دمی کـوتاه            تا که باشیم «فاطمی ـ علوی»

هـزار نـقـشـه کـشـیـدیـد دام بـگـذارید            عـزیـز فـاطـمـه را تـشنه‌کـام بگذارید

همان عـزیز که بعد از نـوشتن نامش            مـوظـفـیــد عـلـیـه الـسـلام بـگـذاریــد

همان کسی‌که در این شهر آبرودار است            رواست سر به قـدومش مدام بگذارید

همان که بی کـرم او میان سفـره خود            مـحـال بود کـمـی هم طـعـام بگـذارید

همان که قبله عرش است و رو به او باید            قـدم به نـیـت بـیـت الـحـرام بـگـذارید

فدای جد غریبش که نیمه‌جان می‌گفت            به جسم من عوض خیمه گام بگذارید

خـدای جـود بده لـقـمـه‌ای ز نانت را            تـفـضّـلـی بـنــمـا خـاک آسـتـانـت را
بکش به روی سرم دست مهربانت را            اجـازتی بده مـداح روضه‌خـوانت را

که باز شرح دهـم درد بیـکـرانت را

ز اشک روضه ز تو نورعین می‌خواهم            دوباره زمـزمـه یا حـسـین می‌خواهم
میان سینه‌زنی شور و شین می‌خواهم            شب شهـادت تو کـاظـمـین می‌خواهم

که خـادمی بـکـنم خـیـل زائـرانت را

قلم نوشت ز نو؛ کـربلای دیگر خود            شروع کرد سـتم جـنگ نابرابر خود
گرفت آتش و سوزاند خشک با تر خود            دوباره فتنه یک زن کشید خنجر خود

دریـد با جگـرت قـلـب دوسـتـانت را

ز پـا فـتـادی و افـتـاد با تو سـاغـرها            ز سوز حنجرت آتش گرفت حنجرها
گره ز کار تو شد باز و بسته شد درها            چه شد زبان فـصیحـت امـام منـبرها

چگـونه شرح دهـم لکـنت زبـانت را

چه شد که با غم و با غصه هم مسیر شدی            میان این همه درد و محن اسیر شدی
زدند چشم تو را؛ بسکه چشمگیر شدی            جـوان ضامن آهو چه زود پیر شدی

بهـار من چه کنم این همه خزانت را

به سر زنان ز جنان فاطمه برون آمد            وَ در کـنار تو با روی لالـه‌گـون آمد
ز لرزه‌های تنت عرش بی‌سکون آمد            ز بسکه پنجه کشیدی به خاک؛ خون آمد

بگو چه چاره کنم روی ارغوانت را

ستون عـرش خداوند! کم تزلـزل کن            میان آتش نمـرود؛ بشکـف و گل کن
به کام تشنه به خشکیده لب توسل کن            تو را به خاطر زهرا کمی تحمل کن

اگر چه زهـر گـرفـتـه همه توانت را

طـبـیب عـالـمی و بـی‌طـبـیب افتادی            به سمت قبله به حالی عجـیب افتادی
به روی خاک چو خـدّ التریب افتادی            شـبـیـه جـدّ غـریـبت غـریب افـتـادی

نداد آب کـسی کام روضه‌خـوانت را

زمیـنـیـان؛ ز تو با آه جـانـفـزا گـفتند            و تـسلیت به شهـنـشاه اِرتـضا گـفـتند
فرشته‌ها ز غمت یا رضا رضا گفتند            کبوتران همه حیَّ عـلی العـزا گـفـتند

که سوخت آتش آن مغز استخوانت را

آئــیــنـۀ کـرامـت بـی‌انـتـهــا جــواد            جای کـرم نـوشـته‌ام از ابـتـدا جـواد

آن شاه و شـاه‌زاده که در بارگـاه او            دارد همیشه رنگ، حنای گدا، جواد!

ایمان مَحض، خُلق نبی، هیبت علی            تقوای تام، مظهر حجب و حیا، جواد

عمامه گـشته دور سر او به افـتخار            آنکس که دوش او شده فخر عبا، جواد

از کاظمین حاجت خود را گرفته است            هر کس که گفته بین گوهرشاد یا جواد!

بعد از سلام، وقت تشرف به صحن، شد            ذکـر لـب تــمـام گـرفـتـارهـا جــواد

وا شد گره همین‌که گره خورد در حرم            دسـت گـدا به دامن لـطـف اَبا جـواد

دنـبـال الـتـیـام بـه جـای دگـر مــرو            تا هست مـرهـم دل دردآشـنـا جـواد

با چشم اشک‌بار شب جمعه می‌شود            از کاظمین راهی کـرب و بلا جواد

این دفعه برد روح مرا او به کربلا            باب الجـواد بـاز شده رو به کـربـلا

افـتـاده بود تـشـنـه‌لـب و آه می‌کـشـید            فـریاد بی‌کـسـیش به جـائی نمی‌رسید

او رحـمت رحـیـم، جـواد الائـمّه بود            می‌داد از کـرامـت خود بر همه امید

من درک کرده‌ام خودم این نکته را که هست            نـام جــواد بـر هـمـۀ قـفـل‌هــا کـلـیـد

دریای جود و عاطفه و ناجی غریب            قبله؛ مراد؛ شهره به مِهر است و من مرید

برشانه داشت بـار غـم غـربـتی قدیم            روی لـبـش تـرانـۀ یـاحی و یاشـهـید

مجموعه‌ای ز مقتل اولاد فاطمه است            پس روضه‌هاش می‌طلبد گـریۀ شدید

باید به پای روضۀ این سرور صبور            سر را شکست... گریبان ز غم درید

شرمنده‌ام ز حضرت زهرا از این کلام            آنقدر ناله زد ز عـطش تا نفـس برید

سر را گذاشت گوشۀ حجره به روی خاک            گریان به سمت قبله غریبانه پَر کشید

مـشـتـاق روی مـاه جــوادالائـمـه‌ایـم            محـتـاج یـک نـگـاه جـوادالائـمـه‌ایـم

باب‌الجـواد شـاهـد این ادعای ماست            عـمـری‌ست در پـنـاه جـوادالائـمه‌ایم

«راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست»            مـا رهــروان راه جــوادالائـمــه‌ایــم

از کـاظـمـین راهی کـرب‌وبـلا شدیم            ما شـیـعـیـان، سـپـاه جـوادالائـمـه‌ایم

داغ عطش چه با دل لب‌تشنه می‌کند؟            دلــخــون هُــرم آه جــوادالائـمــه‌ایـم

در بین حجره؟ در دل گودال؟ پشت در؟            حـیــران قـتــلـگـاه جــوادالائـمــه‌ایـم

هـرگـز نـدیـده کـاسـبـیِ او، کـسـاد را            هـر کس گـرفـته حـرزِ امـامِ جـواد را

ما ریـزه‌خـوار خـوان جـوادالائـمـه‌ایم            داریـم از ازل بـه دل ایـن اعـتـقـاد را

نیکوست هرچه می‌رسد از دوست، بی‌دریغ            هرچـند می‌دهـی بـه کـمِ مـا، زیـاد را

تو آن چنان ملیحی و زیبا که جـبرئيل            دارد مـدام روی لـبـش "ان یـکـاد" را

افـلاک از نـسـیم عـبای تو زنده است            از دامـنت جـدا‌ نـکـنـی دسـت بـاد را!

خورشید آمده است به پابوس گـنـبدت            آقا! نـرانـی از درت این خـانـه‌زاد را

ای خوش به حال آن پدری که گذاشته‌ست            بر طفـل خویش، نامِ "محمد جواد" را

قنوت شاخه‌های بی‌بَرش را بال و پر دادی            به انبوه دعـاهای کهـن‌سالـش اثر دادی

امانش دادی از آن ارّه که یک‌ریز می‌خندید            نجاتش از غـم زخم زبان‌های تبر دادی

میان سایهٔ سنگین و سرد عابران گم بود            به او چتری که باشد بر سر هر رهگذر دادی

فقط با قطره‌ای آب وضویت حضرت دریا!            درخت شوربختی را قیامی شعله‌ور دادی

به مشتی چوب خشک لایق در آتش افتادن            چطور از هر گیاهی سرنوشتی سبزتر دادی؟

کبوتر در کبوتر می‌رسد هر صبح تا مشهد            سلامی که به قصد بوسه بر دست پدر دادی

ناگـزیـر است بـال و پـر بزند            یا که بر خاک حجره سر بزند

سوز زهری که کرده بی‌تابش            دائـمـا شـعـلـه بر جـگـر بـزند

نـالـه‌اش را کـسی نمی‌ شـنـوند            غـربتش روضه را شرر بزند

روضۀ باز، حجره بسته است            از عـطـش آه شـعـلـه‌ور بـزند

روضه یعنی‌که همسری بی‌رحم            جای رفـع عـطـش تَـشـر بزند

در عـزای جـوان، جـوان بـاید            از غـمـش نـالـه بـیـشـتـر بزند

به عـلـی اکـبـرِ حـسـیـن قـسـم            که جـوان داغ بـر جـگـر بزند

روضه یعـنی که لشگـرِ نـیـزه            ضربـه‌ها را به یک نفـر بزند

همسرش با مهربانی‌هایِ او سازش نداشت            لحظه‌ای حتی میان خانه آرامش نداشت

بُرده بود ارث از پدر یک رأفتِ دلخواه را            حیفِ آن قلبی که ایمن بود و آلایش نداشت

در جـوانـی پـیـر شد آقا جـواد إبن رضا            زجرها می‌دید و دیگر طاقتِ رنجش نداشت

جودِ مطلق شد گرفـتارِ خساست‌زاده که            بُخل و کینه داشت اما دستِ پُر بخشش نداشت

شد برایش قـاتـلِ جـانی شـریکِ زنـدگی            آن شریکِ زندگی که ذرّه‌ای ارزش نداشت

ذاتِ امّ‌الفضل با خورشید در جنجال بود            عینِ ظلمت بود و چشم دیدنِ تابش نداشت

سرفه‌ها می‌شد نفسگیر از گلویش تا جگر            سوخت آری هیچ زهری اینقدَر سوزش نداشت

بر زمین افتاد و خاکِ حجره دستش را گرفت            چشم‌هایش خیره ماند و قدرتِ چرخش نداشت

هیچ روزی در بلایا مثل عاشورا که نیست            هیچ روزی مثل عاشورا خدا سنجش نداشت

در قساوت! در جدال و قتل؛ آن هم قتلِ صبر            هیچکس مانندِ شمرِ بی‌حیا کوشش نداشت

پیکری شد غرقِ در خونِ قـفا در قتلگاه            پیکری‌که طاقتِ ده مرکبِ سرکش نداشت

مانْد عریان؛ روی خاکِ غربت و با گریه رفت            خواهری که جز خدا از هیچکس خواهش نداشت!